5 اردیبهشت 1389 / 10 جمادی الاولی 1431 / 25 آوریل 2010

جمهوري اسلامي ايران بطوررسمي از پيمان سِنتو خارج شد. اين اقدام بنا به نظرو رأي اعضاي شوراي انقلاب عملي شد. سِنتو يا سازمان پيمان مركزي درسال1959ميلادي جانشين پيمان بغداد شد. دراين پيمان دولتهاي عضوپيمان بغداد بجزعراق حضورداشتند. گفتني است كه اِمريكا ازاعضاي رسمي پيمان نبود اما درمانورهاي پيمان شركت مي‎كرد و بركمكهاي مالي پيمان سِنتو و جريانات آن بطورمستقيم نظارت خود را اعمال مي‎كرد.
آمريكا پس از سرخوردگي در جريان گروگان‏گيري جاسوسانش در سفارت اين كشور از سوي دانشجويان مسلمان پيرو خط امام و نااميدي از پيروزي در اين جريان به وسيله فشار سياسي و تحريم اقتصادي، درصدد حل اين قضيه از طريق نظامي برآمد. دولت كارتر بر اساس نقشه‏اي بسيار محرمانه جهت آزادي گروگان‏ها، در 5 ارديبهشت سال 1359 شمسي با تعدادي هواپيماي نظامي و 20 هلي‏كوپتر، حمله خويش را به ايرانِ تازه از بند رها شده، آغاز كرد. اين هواپيماها و هلي‏كوپترها كه حامل موتورسيكلت، جيپ نظامي، توپ، مسلسل و مهمات لازم بودند، در صحراي طبس فرود آمدند تا از آن مكان، عمليات آزادسازي گروگان‏ها را آغاز نمايند. با وجود تجهيزات فراوان، كماندوهاي ماهر و آموزش ديده، برنامه‏ريزي دقيق حمله، عدم وجود مانع و غفلت نيروهاي اطلاعاتي ايران، اين بار دست غيبي امداد الهي از آستين شن‏هاي صحراي طبس بيرون آمد و شكستي سخت و مفتضحانه را نصيب ابرهه‏صفتان آمريكايي كرد. ماجراي طبس يكي از رسواترين شكست‏هاي توطئه‏هاي امپرياليسم آمريكا عليه انقلاب اسلامي ايران است. بدون شك حادثه طبس و شكست مزدوران آمريكايي علي رغم مجهز بودن به پيشرفته‏ترين وسايل و تجهيزات روز، يكي از معجزات بزرگ قرن به شمار مي‏آيد. واقعه اين روز، نه تنها يك اتفاق ساده، زودگذر و فراموش شدني نبود، بلكه تمثيلي است ماندگار و هميشگي براي كساني كه با چشم دل خويش، جز آنچه هست مي‏بينند و تذكري است براي اثبات قدرت تامه الهي و سستي كيد دشمنان خدا.
دو سال پس از پايان جنگ ايران و عراق، در حالي كه فضاي بين‏المللي به شدت عليه عراق شكل مي‏گرفت و تهديدهاي موجود و طمع رژيم بعث عراق به كويت احتمال وقوع درگيري مجدد در منطقه را افزايش داده بود، در پنجم ارديبهشت 1369، نامه سربسته‏اي از رييس جمهور عراق و ياسر عرفات براي مقام معظم رهبري و رييس جمهور وقت، آيت‏اللَّه هاشمي رفسنجاني ارسال شد. به منظور بررسي مضامين نامه و همچنين تهيه جواب و برخورد مناسب با اين موضوع، در هشتم ارديبهشت 1369، جلسه‏اي با حضور مسؤولان عالي نظام تشكيل گرديد. در اين نامه از مسؤولان عالي رتبه جمهوري اسلامي ايران خواسته شده بود تا ديدار و مذاكره‏اي مستقيم داشته باشند. بي‏اعتبار ساختن قطعنامه 598 شوراي امنيت و حذف نقش دبير كل سازمان ملل متحد در جريان مذاكرات دو كشور و نيز چشمداشت عراق به كويت از انگيزه‏ها و اهداف اصلي ديكتاتور عراق از ارسال اين نامه بود. از پنجم ارديبهشت 1369 تا 27 مرداد آن سال جمعاً، شش نامه از عراق و چهار نامه از ايران ارسال شد كه در نهايت، اين روند با وقوع حادثه اشغال كويت توسط عراق پايان يافت.
دكتر محمدباقر از استادان برجسته زبان فارسي در كشور پاكستان، در سال 1290 ش در فيصل آباد پاكستان ديده به جهان گشود و در همان جا تحصيلات خود را در دانشكده‏هاي رسمي پاكستان در رشته علوم، فيزيك و شيمي به پايان رساند. وي سپس براي گذراندن دوره فوق ليسانس زبان و ادبيات فارسي، وارد دانشگاه پنجاب شد و در ادامه دكتراي زبان و ادبيات فارسي را از دانشگاه لندن گرفت. دكتر محمدباقر از بزرگ‏ترين مشوقان و معلمان زبان وادبيات فارسي در پاكستان به شمار مي‏رفت. چنان كه در سال 1338 از دولت ايران نشان سپاس گرفت و پس از پيروزي انقلاب اسلامي، دوبار به خدمت حضرت امام خميني(رحمة الله علیه) رسيد. استاد محمدباقر، به زبان‏هاي اردو، پنجابي، عربي، هندي و انگليسي تسلط داشت و بيش از نيم قرن از عمر خود را در راه تعليم و تعلم زبان فارسي صرف كرد. از اين شخصيت برجسته بالغ بر 120 مقاله و 56 كتاب به جاي مانده است كه تاريخ ساسانيان، زبان فارسي امروز، مخزن الغرائب در 5 جلد و... از آن جمله‏اند. اين استاد توانا، با شعرا و نويسندگان بزرگ ايراني چون ملك الشعراي بهار، دكتر محمدمعين و استاد سعيد نفيسي، دوستي و مصاحبت نزديك داشت و بارها به ايران سفر كرده بود. اين استاد فارسي دوست، سرانجام در پنجم ارديبهشت 1372 در 82 سالگي درگذشت.
خسرو پرويز از سلاطين ساساني است كه در مدائن مي‏زيست و از سال 590 ميلادي - بيست سالگي حضرت محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) - به مدت 38 سال بر ايران حكومت كرد. وي در عصر پيامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) مي‏زيسته و حضرت طي نامه‏اي، او را به اسلام دعوت نمود. اين پادشاه مغرور نامه‏ي پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله و سلم) را پاره كرد و به نماينده‏ي خود در يمن، دستور دستگيري پيامبر را داد. هنگامي كه فيروز، نماينده خسرو پرويز به حضور پيامبر رسيد گفت: خداوندگارم، خسرو، مرا فرموده كه تو را به نزد او ببرم. حضرت فرمود: خداي من، مرا خبر داد كه ديشب خداي تو به قتل رسيده است. پس از چندي خبر قتل خسرو پرويز و جانشيني پسرش، شيرويه، به مدينه رسيد و فيروز و همه‏ي همراهانش به اسلام گرويدند.
ابوبكر فخرالزَّمان احمد بن حسن، معروف به امام بيهقي از مشاهير محدثين، حافظ، زاهد و در علوم گوناگون داراي دستي توانا بود. به جهت تحصيل احاديث و سنن نبويّه به بلاد بسياري سفر كرد. او را بر امام شافعيان به واسطه‏ي تأليفات خود حقّي روشن است. بيهقي در 458 قمري در نيشابور وفات يافت و جنازه‏اش را براي دفن به بيهق(نزديك نيشابور) انتقال دادند. الاربعين، الاسماء و الصفات، الاعتقاد، البعث و النشور، از جمله آثار اوست.
حاج ميرزا علي نوقاني فقيه، متكلم و شاعر، متخلّص به فقير، در سال 1300 ق در محله‏ي نوقان مشهد ديده به جهان گشود و تا 27 سالگي در محضر اساتيدي چون اديب نيشابوري اول، حاج شيخ حسنعلي تهراني و حاج سيد عباس شاهرودي در حوزه‏ي علميه‏ي مشهد به تحصيل علوم اسلامي پرداخت. سپس به نجف اشرف رفته و از محضر آخوند خراساني، سيدمحمدكاظم يزدي و شريعت اصفهاني بهره جست و پس از اخذ اجازه اجتهاد به مشهد بازگشت. او خطيبي توانا و در مناظره، استادي زبردست بود و طبع شعر موزون داشت. ميرزا علي‏اكبر نوقاني همچنين خطوط نسخ و نستعليق را به خوبي مي‏نوشت و در اين فن، استاد بود. نوقاني سرانجام در اثر سكته‏ي قلبي در هفتاد سالگي در مشهد درگذشت و در حرم امام رضا(علیه السلام) دفن شد. سه مقاله‏ي نوقاني و تعليقي بر شرح نهج‏البلاغه‏ي ابن ابي الحديد، از جمله آثار اين عالم ديني مي‏باشند.
قرارداد ايجاد جامعه اقتصادي اروپا يا بازارمشترك اروپا در رم ميان نمايندگان كشورهاي اروپايي به امضا رسيد. هدف ازتشكيل چنين جامعه اي ايجاد تعرفه گمركي ميان كشورهاي عضوبراي ازبين بردن تعرفه هاي گمركي بود كه درپي آن مبادلات كالا، نيروي كار، سرمايه و خدمات نيزبصورت آزاد ميان كشورهاي عضو انجام مي‎گرفت. اكنون بازازمشترك اروپا براي كشورهاي عضو به منزله مركزي براي دستيابي به مقاصد سياسي است و اين كشورها ازمقاصد سياسي و نظامي خود را ازطريق بازارمشترك اروپا اعمال مي‎كنند.
پس از ظهور دين مبين اسلام و در پي گسترش آن در نواحي غرب آسيا و شمال افريقا، سپاهيان اسلام از طريق تنگه جبل‏الطّارق وارد منطقه جنوب غربي اروپا شدند و اين ناحيه به مدت هشت قرن تحت نظر خلفاي اسلامي قرار داشت. اين ناحيه كه امروزه اسپانيا مي‏باشد در آن زمان اندلس ناميده مي‏شد. با گذشت زمان، مسيحيان اسپانيا به كمك ديگران زمينه ترويج فساد را در بين مسلمانان به وجود آوردند و سرزمين اندلس را از دست مسلمانان خارج ساختند. در اين هنگام عده بسياري از مسلمانان از شهرهاي اسپانيا به غرناطه آمدند و اين شهر مدتي دراختيار آنان بود. در نهايت، اين شهر به عنوان آخرين پايگاه دولت اسلامي در اروپا، در 25 آوريل در سال 1492م به تصرف مسيحيان درآمد و به حكومت هشت‏صد ساله مسلمانان در اين منطقه پايان داده شد. دوران حاكميت اسلام در اين منطقه با شكوفايى علم و دانش همراه بود؛ علوم قرآني و حديث، فقه، علوم طبيعي و پزشكي، نجوم و رياضيات، فلسفه و ادبيات جلوه‏هايى از بُعد علمي و فرهنگي مسلمانان در اين منطقه به حساب مي‏آمد. گرچه در كنار علوم فوق، بايد از معماري اسلامي ياد كرد كه بقاياي آن در اسپانياي امروز نشانه‏هايى از فكر بديع و تلاش مسلمانان در نمايش دين اسلام در تمامي جهات زندگي است. سقوط دولت اسلامي در اندلس ناشي از عواملي چند مي‏باشد كه مي‏توان از غفلت امرا و حكام جامعه اسلامي، عدم وحدت و يگانگي ميان مسلمانان، تأثيرات گسترده تهاجم فرهنگي و برنامه‏ريزي و تلاش دشمنان اسلامي در باز پس‏گيري اين قطعه از دنياي اسلام ياد نمود.
: طرح اتصال درياي سرخ و درياي مديترانه، به روزگار باستان باز مي‏گردد و گفته مي‏شد كه اين طرح، اولين بار در زمان حكومت هخامنشيان عملي گرديد. اما اين كانال پس از چندي در زيرشن‏هاي بيابان پرشد و آثارش از ميان رفت. بيش از 23 قرن بعد، اوج‏گيري رقابت‏هاي انگلستان و فرانسه در قرن نوزدهم و تلاش هر كدام از آنها در برتري‏جويى نظامي - تجاري باعث شد تا بار ديگر اين طرح عنوان شود و اين بار فرانسه به عنوان يك قدرت صنعتي - نظامي و در حقيقت به عنوان يك دولت استعماري درصدد برآمد تا ساخت اين كانال را عملي سازد. ازاين رو، طرح حفر كانال در سال 1854م توسط يك مهندس فرانسوي به نام فرديناند دول تهيه شد و كار حفر آن از 25 آوريل 1859م آغاز گرديد. در اين ميان، از آن جا كه بين فرانسه و انگليس، رقابت آشكاري در ميان بود، انگلستان از ارائه هر نوع كمك به فرانسه مضايقه نمود، چرا كه حفر كانال به قدرت فرانسه مي‏افزود. بنابراين فرانسويان بدون كمك از هيچ كشوري به تنهايى اقدام به اين كار نمودند و ظرف مدت ده سال، با هزينه‏اي بالغ بر چهارصد ميليون فرانك، اين پروژه را به اتمام رساندند. طول اين كانال حدود يك‏صد و هفتاد كيلومتر، عرض آن 60 متر و عميق‏ترين نقطه آن، 22 متر عمق داشت كه بعدها وسعت بيشتري يافت به طوري كه عرض آن به 200 متر رسيد. كانال سوئز در 17 نوامبر 1869م طي تشريفاتي گسترده با حضور امپراتور فرانسه و عبور كشتي حامل وي، افتتاح شد. علت حفر كانال سوئز توسط فرانسه اين بود كه در آن زمان، سرزمين مصر تحت استعمار فرانسه قرار داشت و با حفر اين كانال، راه ارتباط دريايى اروپا به طرف ساحل شرقي قاره افريقا و شبه قاره هند و شرق آسيا بسيار كوتاه گرديد. كانال سوئز درحدود 85 سال در دست بيگانگان بود و در نهايت در 26 ژوئيه 1956م توسط جمال عبدالناصر رئيس جمهور وقت مصر، ملي اعلام شد كه باعث حمله ارتش‏هاي فرانسه، انگلستان و رژيم صهيونيستي به مصر و اشغال كانال گرديد. با اين حال نيروهاي مهاجم پس از چندي از كانال عقب‏نشيني كردند و كانال سوئز كاملاً تحت اختيار مصر درآمد. كانال سوئز همه ساله سود سرشاري از محل اخذ ماليات از كشتي‏هاي عبوري، نصيب دولت مصر مي‏سازد.
در حالي كه تمام مقاومت‏هاي نيروهاي نازي در برابر متفقين با شكست مواجه مي‏شد و جنگ جهاني دوم آخرين روزهاي خود را پشت سر مي‏گذاشت، در روز 25 آوريل 1945م، ارتش سرخ شوروي، برلين پايتخت آلمان را تحت محاصره گرفت و نيروهاي شوروي پس از دور زدن برلين، در غرب اين شهر شروع به پيشروي كردند. دو روز بعد، نيروهاي امريكا و شوروي در مسير حركت خود در دو جهت مخالف، در قلب آلمان به هم پيوستند و نيروهاي آلمان به دو قسمت تقسيم شدند. در اين زمان قدرت مقاومت ارتش آلمان نازي به كلي در هم شكسته شد و سربازان آلماني، نه فقط به علت از دست دادن روحيه و احساس شكست، بلكه به خاطر نرسيدن مهمات و مواد غذايى دسته دسته تسليم مي‏شدند. هم‏چنين وحدت فرماندهي از ميان رفته و هيتلر كنترل خود را بر باقي‏مانده ارتش آلمان از دست داده بود. با تنگ‏تر شدن حلقه محاصره برلين، ديگر ترديدي براي هيتلر باقي‏نمانده بود كه مقاومت آخرين سربازان وفادار او هم تا چند روز ديگر به پايان خواهد رسيد. با تصرف كامل برلين و خودكشي هيتلر، آلمان هم تسليم متفقين شد و جنگ جهاني دوم نيز پايان يافت.
امان اللَّه خان، پادشاه پيشين افغانستان، در 11 دسامبر 1862م به دنيا آمد. پدرش اميرحبيب اللَّه خان، حاكم افغانستان بود و امان اللَّه خان، پس از كشته شدن پدرش، در 20 فوريه 1919م در 57 سالگي به حكومت اين كشور رسيد. او به جنگ‏هاي طولاني قبايل افغاني عليه انگلستان پايان داد و با امضاي معاهده‏اي در سال اول زمام‏داري خود، صلح را ميان دو كشور افغانستان و انگليس برقرار كرد. امان‏اللَّه‏خان سپس با امضاي معاهده ديگري با شوروي، كه به تازگي بلشويك‏ها در آن كشور بر تزارها پيروز شده بودند و هم‏چنين انعقاد پيمان‏هايى با ايران و تركيه تلاش كرد كه استقلال افغانستان را به ثبوت برساند. امان‏اللَّه‏خان، اولين رئيس يك كشور اسلامي بود كه رژيم كمونيستي و الحادي لنين را در شوروي به رسميت شناخت و دو ماه پس از كسب قدرت، يك هيأت سياسي را روانه آن كشور كرد. از آن طرف نيز، اولين هيأت رسمي كه از سوي نظام كمونيستي شوروي به خارج از آن كشور سفر كرد يك هيأت روسي بود كه در سپتامبر 1919م وارد كابل گرديد. امان‏اللَّه‏خان در فاصله سال‏هاي 1927 و 1928م يك سفر زنجيره‏اي به كشورهاي فرانسه، سوئيس، آلمان، بلژيك، انگليس، هلند، تركيه، هندوستان، مصر و ايران به عمل آورد. او به شدت شيفته مظاهر تمدن غرب بود و روابط صميمانه‏اي با رضاخان پهلوي در ايران و مصطفي كمال آتاتورك در تركيه برقرار كرد. امان اللَّه خان همگام با سران تركيه و ايران، برنامه‏هاي ضدديني خود را در افغانستان به مرحله اجرا گذاشت و فساد غرب را به كشور مسلمان افغانستان كشاند. وي با رواج بي‏حجابي و ايجاد مدارس مختلط، دستور داد تا مردم مسلمان افغانستان، همگام با ايران، به سبك اروپائيان، با كلاه شاپو رفت و آمد كنند. امان اللَّه خان عناد خاصي با روحانيون مسلمان داشت و محدوديت‏هاي متعددي براي آنان ايجاد نمود. اين امر موجبات شورش قبايل مسلمان افغاني را فراهم ساخت و در نتيجه امان اللَّه خان كه درصدد انجام اصلاحات اجتماعي جديدي براي زنان مسلمان افغانستان بود در سال 1929م پس از يازده سال سلطنت از قدرت سرنگون گرديد. وي پس از آن مخفيانه به قندهار، هندوستان و سپس ايتاليا گريخت و بيش از سي سال خبري از او منتشر نشد تا اين كه در 25 آوريل 1960م پس از يك دوره طولاني بيماري، در 98 سالگي در سوئيس درگذشت.
در ادامه اعتراضات گسترده مردم امريكا به عمليات نظامي اين كشور در ويتنام، در 25 آوريل 1971م حدود دويست هزار تن از مردم امريكا در واشينگتن تظاهرات كردند. اين تظاهرات، يكي از بزرگ‏ترين واكنش‏هاي اعتراض‏آميز مردم امريكا عليه سياست‏هاي تجاوزكارانه دولت اين كشور در ويتنام بود. امريكا در اين جنگ كه از 1964م آغاز شد، نيم ميليون سرباز به اين كشور اعزام كرد كه ده‏ها هزار نفر از آنها، كشته و مجروح شدند. به همين دليل، به موازات تشديد جنگ در ويتنام و كشته شدن افراد بيشتري از دو طرف، مخالفت مردم امريكا با اعزام فرزندانشان به ويتنام افزايش يافت. واشينگتن سرانجام بر اثر فشارهاي داخلي و بين المللي و به خاطر شكست‏هاي پي‏درپي در جبهه‏هاي نبرد ويتنام، در سال 1975، ناچار به پذيرش شكست و خروج خفت‏بار از اين كشور شد.
دكتر فرانسوا دواليه زمام‏دار پيشين هائيتي در سال 1907م در يكي از روستاهاي هائيتي به دنيا آمد. وي از سال 1957م يك حكومت ديكتاتوري متكي بر قدرت نظاميان در هائيتي به وجود آورد و همواره سعي كرد با پول و تأمين مسايل رفاهي نظاميان، آنان را به خود وفادار نگاه دارد. او در طول 14 سال حكومت خود هيچ گاه از سوي نظاميان شاهد كودتا يا اقدامات براندازي نبود. دواليه كه همواره مورد حمايت مالي و اقتصادي امريكا و كشورهاي غربي بود، در سال 1964م خود را رئيس جمهور مادام العمر هائيتي خواند. او اولين رئيس جمهوري بود كه پسرش را به عنوان ولي‏عهد خود تعيين نمود. فرانسوا دواليه در ادامه كسب قدرت مطلقه، در سال 1965م خود را با نام فرانسواي اول، امپراتور هائيتي اعلام كرد. در اين دوران، فقر و بدبختي در تمام شهرها و روستاهاي هائيتي به چشم مي‏خورد و شورش‏هاي آزادي خواهانه سركوب مي‏گرديد. هم‏چنين اكثر وام‏ها و كمك‏هاي بين‏المللي به وي، هزينه مصارف دولتي و ولخرجي‏هاي دواليه و احياناً رسيدگي به وضع نظاميان مي‏شد. در سال 1969م با ائتلاف احزاب مخالف، حكومت دواليه، موجي از ترور و كشتار را به وسيله جوخه‏هاي مرگ خويش عليه مخالفان به راه انداخت، به گونه‏اي كه سازمان كشورهاي امريكايي، حكومت او را متهم به ترويج تروريسم در قاره امريكاي مركزي كرد و روابط كشورهاي عضو اين سازمان با رژيم دواليه تيره شد. فرانسوا دواليه سرانجام در 25 آوريل 1971م در 64 سالگي درگذشت و حكومت را به پسر 19 ساله‏اش ژان كلود واگذار نمود.